تنــــــــــــــدیس تنهــــــــــــــایی

سال هاست با خودم در جنگم. جدالی سخت بین خودم با خودم جنگی که در آن کشته نشدم بلکه به اسارت رفتم. تعداد روزهای اسارتم را از یاد برده ام. و نمی دانم تا این ساعت چه وقت از عمرم را در ثانیه شمار زمان از دست داده ام. گویا که در بطری شیشه ای فرو رفته باشم روان بر موج دریای هستی و جهان را سال هاست از پشت شیشه ابهام می نگرم هرچه بر این دیوار فریب چنگ می زنم راه خلاصی نمی یابم. از درون هوای آلوده انکار نفس کشیدنم را سخت می کند و در بیرون این درد ناشی از سیلی پی در تنــــــــــــــدیس تنهــــــــــــــایی...

دیشب تا صبح آسمان با زمین جنگید. با رعد و‌برقش فریادهای خودشو‌ سر زمین خالی کرد. ازچشم هاش قطره قطره باران باریدن گرفت. انگار که نتونست موقع درد دل بغضشو فرو‌ببره. و زمین همچنان در سکوت فقط نگاه می کرد. کم کم قطره های اشکش از شدت سردی زمین یخ بست و به شکل تگرگ و‌رگباری بر دل بی مهر زمین سخت فرو بارید . بارید و بارید و بارید.... نمی دونم چرا دیشب زمین سکوت کرده بود؟! شاید می خواست بذاره آسمان همه فریادهاشو سر سکوتش خالی کنه تا آرام بگیره . تنــــــــــــــدیس تنهــــــــــــــایی...

آنگاه که در برابر دیدگان متحیر ملکوتیان از عدم به وجود آمدم هیچ کس این شکوه و عظمت از نیست ، هست شدنم را باور نکرد من از نامحدود نیستی پا در هستی محدود گذاشته ام و مست از این هست شدن در چیستی خود غرق شدم کی ام من؟ کجای این جهانم ؟ مقصدم کجاست؟ این سیر حیات کوتاه را مقصود چیست؟؟؟ باید قدم در وادی عرفان خویشتن می گذاشتم ره بسی سخت و دشوار می نمود اما رسالتی عظیم بر دوش داشتم من سالک راهی شده بودم در طلب حقیقت کمال باید مرغ جان را به سیمرغ وجود می رساندم من تنــــــــــــــدیس تنهــــــــــــــایی...